O książce: 1956 / "Słońce już całkowicie zaszło. Wieczór rzucał swoje miękkie cienie na wioskę. Z ogrodów, z pobliskiego lasu, z rzeki i pól unosił się zapach czegoś, co przynosiło ciszę duszy i senność ciału. Tutaj, wzdłuż mocno przybitej gwoździami drogi, energicznie stukały koła pustych wozów wyruszyli w noc; skrzypią ku nim wozy obciążone sprasowanym chlebem; zakurzone filary, zaciemniające jasny blask wieczornego zachodu słońca, stopniowo zbliżające się do wioski, dają jasno do zrozumienia, że ​​pasterze pędzą swoje stado…»